niedziela, 16 marca 2014

"Wcale nie jestem kontrolującym świrem!", czyli trening szczęścia w mojej wersji.

Od tygodni planowaliśmy z Moim Chłopakiem naszą rocznicę. Na początku staraliśmy się wymyślić coś bardzo wyjątkowego, coś tak supermegaekstra, jak np. kurs strzelania albo coś w tym stylu. Mnie jednak dopadła nieszczęsna kontuzja, co wykluczyło wiele tego typu opcji, a poza tym było nam bardzo ciężko coś wybrać i długo się z tym męczyliśmy. Spadł nam więc kamień z serca, kiedy obydwoje przemyśleliśmy, w jaki sposób chcielibyśmy najbardziej na świecie spędzić ten dzień i okazało się, że marzymy o tym samym. Zabraliśmy się zatem z radością do planowania, rezerwowania, szykowania, itp.

Przecież wszystko musiało być idealne. Dopięte na ostatni guzik. Przecież to TAKI wyjątkowy dzień, zasługuje na godne świętowanie.

Motyw przewodni – Gwiezdne Wojny.
Unikalne kubki w temacie, z dedykacją, datą i napisem od niezastąpionej Kolorowanki (klikać i zamawiać, polecam!) – check.
Bilety na taras widokowy Sky Towera – check.
Rezerwacja stolika na obiad w fancy restauracji – check.
Ustalenie menu na kolację i przystawki w domu do oglądania filmów – check.
Pożyczenie rzutnika i załatwienie trzech części Gwiezdnych Wojen w wysokiej jakości – check.
Kupienie produktów do jedzenia – check.
Przygotowanie miejscówki na seans i kreacji, kupienie wina – check.

Zaczęło się od rozwalenia przeze mnie mojego telefonu. Nie pierwszy raz mi się zdarzyło – parę tygodni temu zrobiłam to samo z telefonem Mamy. A przedtem? NIGDY.
Do telefonu jestem przywiązana, jak chyba większość z nas w tych czasach. Tyle razy mi wypadła (bo to ona, oczywiście, łączy nas typowo kobieca więź – czasem przestaje współpracować i ciężko jest mi ją rozebrać, ale nie wymieniłabym jej na żaden inny model) z rąk na ziemię i nigdy nic się nie stało, teraz spadła z wysokości krzesła i bam, wyświetlacz popękał i nie działa. Parę stówek odłożonych na nowe buty biegowe zmienia adresata na nowy wyświetlacz w telefonie i gumowe etui. No trudno. Rzecz się stała 3 dni przed rocznicą, więc zdążyłam w miarę odżałować i przelamentować swoje dziurawe ręce, a przede wszystkim oddać telefon do serwisu i usłyszeć, że będzie na poniedziałek. Trzeba było biegać tak pierwotnie – nie znając czasu, dystansu, tempa. No i moja chęć sfotografowania wszystkiego podczas naszej rocznicy na pamiątkę napotkała poważny problem. Muszę też meile odbierać na komputerze, jak zwierzęta…
Poza tym sporo do roboty na uczelnię i konieczność niemyślenia o tym i odpuszczenia sprawy. Teoretycznie ustaliłam z moją grupą, co zrobią beze mnie przez weekend, ale jak to tak, w środę termin, a ja w sobotę i niedzielę odpadam z harówki…
Nie przyszło nam do głowy, żeby sprawdzić pogodę. Przecież od dawna już jest tak pięknie, ciepło, słonecznie, ja już biegam w krótkim rękawku i swobodnie puszczonym kucyku, bez żadnych czapek, opasek, bluz, buffów. Zatem gdy wstałam z łóżka w sobotni ranek i odsłoniłam rolety, to mnie zmroziło. Dosłownie i w przenośni. Chmury, szaro, buro, no i wiatr okrutny. Plan pięknego, długiego spaceru z tarasu widokowego na obiad stanął pod dużym znakiem zapytania. Po wyjściu na bieganie, kiedy to przebiegłam około 4 km w około 34 minuty, bo wiatr rzucał moim nędznym 49 kg, jak tylko chciał, mimo że chciałam przebiec koło 5,5 km, ale po prostu nie zdążyłam więcej przez to żółwie tempo, walkę z wiatr(akami?)em i fakt, że raz po raz nieprzyjemnie dostawałam z liścia (dosłownie!)… Odwołałam spacer z wszelaką stanowczością. Och, nie. Moja potrzeba kontroli podniosła alarm. Miało być tak pięknie! Ta szarzyzna, zimno, nawet mój waleczny bieg i pobiegowa owsianka nie zniwelowały do końca poczucia niepokoju w moim sercu. Ma być idealnie! 

Jak się pewnie spodziewacie, wszystko się szybko posypało…

Standardowym, ale zawsze tak samo dobijającym i wyprowadzającym z równowagi, punktem programu był odgnieciony, bo nie do końca wyschnięty, lakier na paznokciu. I to tak okrutnie. To od razu wprowadza nerwową atmosferę! Ale dobra. To pierdoła. Nie ma najmniejszego znaczenia, pięć lat jesteśmy razem, pewnie nie zwróci uwagi na jeden odgnieciony paznokieć (oprócz tego, że od razu Mu pokazałam).
Zapakowałam potrzebne nam produkty do jedzenia, torbę na spanie i dzień wcześniej przygotowaną salsę do tortilli w pojemniku (ale bez folii, bo po co). Przyjechał. Odziałam się w mój jesienny, beżowy płaszczyk i załadowałam się do samochodu. Nie przejechaliśmy jednej przecznicy, kiedy poczułam spływającą po moich palcach salsę, która wylądowała oczywiście siarczyście w dwóch miejscach na płaszczyku. Prowizoryczne czyszczenie chusteczkami i śliną na parkingu na niewiele się zdało. W ferworze tych poczynań odgniotły się kolejne paznokcie.

Cholera. Czy coś dzisiaj pójdzie zgodnie z planem?

Ze szczytu sky towera widoki były piękne. Niezła widoczność, mimo chmur i szarej pogody. Nerwy zaczęły mi odpuszczać i wreszcie zaczęłam czuć tu i teraz.

Pojechaliśmy na obiad. Zamówiliśmy herbatę i pyszne, wymyślne dania. Ja się uraczyłam gnocchi z sosem gorgonzola, szynką parmeńską, rukolą i orzeszkami pinii. Wygrały w starciu z sałatką z wątróbką, pomarańczą, awokado i jabłkiem, bo sałatkę już tam jadłam i czas na coś nowego – a okazja godna odstąpienia od stuprocentowo zdrowego żywienia. Był nawet mały deser na pół (choć ja zjadłam głównie gałkę loda:)).
Nie zaakceptowali mojej karty zniżkowej ze Szkoły Języków Obcych Lektor. A chciałam poczuć się fajnie i dostać 5% rabatu ze względu na to, że uczę się włoskiego. Not a chance!

On pociąga nosem. Coś go złapało i powoli rozkłada, katar coraz większy, nie może oddychać, kręci go w nosie.

Jedziemy do Niego. Mnie łapie ból żołądka, jednak trzeba było wziąć sałatkę - kluseczki i ciężki sos to chyba był nie najlepszy pomysł… Zamiast zabrać się do szykowania seansu filmowego i picia wina, leżymy chwilę i cierpimy. Ja się zwijam, boli mnie tak dziwnie, jak kiedyś gdy miałam zapalenie żołądka – tak na plecach pod łopatkami.

Moja wizja idealnego dnia upada. Pewnie mi nie przejdzie, a w dodatku nie zdążymy obejrzeć wszystkich części. No i co to za rocznica?

Wtedy powiedziałam sobie STOP. Piękna rocznica! Taka jak samo życie, a przecież chcemy razem je spędzić, więc jego nieprzewidywalność, niemożność zaplanowania i rzucanie kłód pod nogi to nieunikniony element, nawet rocznicy!
Nie mam telefonu? No i co? Przynajmniej nie kusi mnie, by sprawdzać na facebooku, czy moja grupa ruszyła z pracą nad zadaniem na uczelnie. Jestem tylko tu i teraz. Pogoda się schrzaniła? No i co? Nie poszliśmy na spacer i trochę nas wywiało – to ci dopiero tragedia! Zalany płaszcz? Ojejku, wypierze się! A jak nie zejdzie, to będą dwie mało widoczne plamy, no i co? Zjadłam trochę ciężki, nie do końca zdrowy posiłek i deser i bolał mnie żołądek – i bardzo dobrze! To mnie tylko utwierdza w tym, jak żyję na co dzień i jakie mam przekonania. On pociąga nosem i bierze go przeziębienie? Trudno! Nic, tylko się zaopiekować.
I co? Wniosek jest taki, że znaczna większość naszego humoru, przeżywania różnych sytuacji, po prostu naszego życia zależy od… naszego nastawienia. Tego, w jaki sposób reagujemy. Jakie mamy myśli w odpowiedzi na różne sytuacje. NIE od zewnętrznych okoliczności. Nie da się wszystkiego zaplanować, wszystkiego kontrolować. Bo życie nie zależy tylko i wyłącznie od naszych działań, ale tak samo od działań innych ludzi, jak i zupełnie nieprzewidywalnych i niekontrolowalnych czynników, takich jak pogoda, choroba, opóźnienia, przypadki, zbiegi okoliczności… To, co możemy kontrolować i zmieniać, to właśnie nasze nastawienie. Co to znaczy, że miało być idealnie?! Idealnie dla kogo i według kogo? I w ogóle… Po co idealnie? Czy też może – nieważne, co i jak, zawsze będzie idealnie, bo z Nim. Przecież mam idealnego Mężczyznę i świętuję z nim piątą rocznicę naszego związku. Jak bardzo idiotyczne i śmieszne jest przejmowanie się pogodą, lakierem na paznokciach, plamą na płaszczu, bólem brzucha, przeziębieniem, zepsutym telefonem. Przecież liczy się tylko to. Nieważne w jakich okolicznościach.

Zaparzyłam herbatę w naszych nowiutkich, prześlicznych kubeczkach, On zamontował rzutnik. Po herbacie ból zaczął powoli odpuszczać, aż zniknął zupełnie. On tonął w chusteczkach, ale co z tego? Siedzieliśmy na wielkiej, wygodnej kanapie zasłanej poduchami, piliśmy winko, jedliśmy zdrową bruschettę i oglądaliśmy Gwiezdne Wojny. I co z tego, że okazało się, że On załatwił pierwsze trzy części, a ja myślałam, że ustaliliśmy pierwsze trzy części wedle kolejności kręcenia? Gwiezdne Wojny to Gwiezdne Wojny, nawet bez Hana Solo! Przyrządziliśmy razem tortille z nieszczęsną salsą i frytki z batatów z majonezem Mamy.

I co? I było lepiej niż mogłam kiedykolwiek zaplanować. Czasem trzeba zwyczajnie odpuścić i dać się ponieść sytuacji. Wiadomo, że różne rzeczy trzeba planować, bo inaczej wyjdziemy z niczym. Ale to, co jest najważniejsze, to elastyczność. Nie pozwólmy sobie przegapić najpiękniejszych chwil naszego życia przez nasze rozpaczanie i biadolenie, że coś nie wyszło i że miało być inaczej, lepiej. Zmieńmy nasze nastawienie i przeżywajmy najcudowniejsze chwile, które na zawsze pozostaną w naszych sercach, mimo niesprzyjających okoliczności. Łatwo powiedzieć. I warto spróbować :) 


5 komentarzy:

  1. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  2. Jesteście super :) Pozdrawiam i mega gratuluje już 5 wspólnych lat :) To piękny czas. Buziaki!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo dziękujemy! :) Pozdrawiam ciepło również :)
      P.S. Jaka Basia, znamy się?;> Bo chętnie odbuziakuję, ale nie jestem pewna, komu:)

      Usuń
  3. "Standardowym, ale zawsze tak samo dobijającym i wyprowadzającym z równowagi, punktem programu był odgnieciony, bo nie do końca wyschnięty, lakier na paznokciu." o tak! <3 do zdobycia Oscara w kategorii najbardziej irytujący czynnik drugoplanowy! A poza tym, cieszę się, że się udało:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Niestety, przydarza się ZAWSZE, chyba że maluję paznokcie przed dwugodzinnym siedzeniem i nic nie robieniem, ot choćby oglądaniem filmu, ale to się prawie nie zdarza :P Dzięki :)

      Usuń